Nie zajumjmy siź filozofią, zostaw to, Jeanne. Tyle sŇow i papieru, któŔ to zniesie. PowiedziaŇem ci prawdź o moim oddalaniu siź. Nie tak znów bardzo mnie martwi moje koŚlawe Ŕycie, Nie lepsze i nie gorsze od zwyklych ludzkich tragedii. Lat juŔ ponad trzydzieŚci toczy siź nasza dysputa. Tak jak teraz, na wyspie pod niebem tropików. Uciekamy przed ulewą, chwila i peŇne sŇo�ce, I niemijź, olŚniony szmaragdową esencją zieleni. Zanurzamy siź w piany na linii przyboju, PŇyniemy daleko, tam skąd horyzont w sklźbieniu bananowców, z pierzastymi wiatraczkami palm. A ja pod oskarŔeniem: Ŕe nie wzniosŇem siź na na wysokoŚž mego dziela, ře nie wymagam od siebie, jak mógl nauczyž mnie Jaspers, ře sŇabnie moja pogarda dla opinii, byle jakich, wieku. KoŇyszź siź na fali i patrzź w obŇoki. Masz racjź, Jeanne, nie umiem troszczyž siź o zbawienie duszy, Jedni są powolani, inni radzą sobie, jak umieją. Przyjmujź, co mnie spotkalo, bylo sprawiedliwe. Nie udajź dostoje�stwa rozwaŔnej staroŚci. W rzeczach tego Świata, które są i dlatego cieszą: NagoŚž kobiet na plaŔy, mosiźŔne stoŔki ich piersi, Hibiskus, alamanda, czerwona lilia, pochŇanianie Oczami, usta, jźzyk, sok guawy, sok prune de Cynthere, Rum z lodem i syropem, liany-orchidee W mokrym lesie, gdzie drzewa stoją na szczudŇach korzeni. ţmierž, powiadasz, moja i twoja, coraz bliŔej, blisko. I cierpieliŚmy, i nie wystarczaŇa nam biedna ziemia. Fioletowo-czama ziemia warzywnych ogrodów Bździe tutaj, widziana albo nie widziana. Morze bździe jak dzisiaj oddychaž gŇźbinowow. Malejący znikam w ogromie, coraz bardziej wolny.